Noc

Ślepota barw znów mnie dziś dotknęła

Nadzieja jak słońce za horyzontem zniknęła

I stoję, i patrzę, i nic nie rozumiem

I boję się, i nie chcę, ale stać tu muszę

I nie wiem, czy podołam, lecz zawieść nie mogę

Z zamkniętymi oczami czekam na poranną zorzę

Słyszę grzmot wymagań, czym jestem wobec burzy?

Nikt nie spyta, czy mam siły, czy mnie to już nie nuży

Wszyscy pragną owoców, choć drzewo wicher złamał

Ten, kto miał o nie dbać, jedynie dobrze kłamał

Próbuję stać tu dalej, ciągle nasłuchując

Czy burza w końcu cichnie, czy ptaki się budzą

Lecz czy gdy one, wśród promieni słońca

Zaśpiewają pochwałę życia niemającą końca

Ja swoich oczu otworzyć nie zapomnę

By ujrzeć znów barwy i piękną świata stronę?

Czy odzyskam nadzieję i ruszę z miejsca

Drogą trudną i krętą do wiecznego szczęścia?