Wiosna
innych ludzi
katów
słońce wiosnę życie budzi
moje puste serce kona
próżno tlenu w próżni szukać
nadziei nasiona
niezdolne wykiełkować
Fantom
Leżysz na ziemi, Na wznak. Czujesz pod sobą Rozłożony koc. Jest ci miękko. Jego ciepło sprawia, Że chcesz już zamknąć oczy... Teraz. Nadszedł czas. Mdlejesz... Nie! Stój! Jeszcze okulary. Zdejmij je. Odłóż w bezpieczne miejsce. Zadzwoń po pogotowie. Teraz możesz zrobić to, co planowałeś... Szkoda tylko, Że nigdy tego nie przewidziałeś... Leżysz teraz, Twoje ciało Przenika chłód kamiennej posadzki. Na nosie masz Połamane okulary. I nikt nie zadzwonił Po pomoc... Oto mój pierwszy wiersz, pisany w duecie z koleżanką. Dzięki melancholia. ! Zapraszam na jej bloga: http://biala-mewa.blogspot.com/
Skale potrzeba wiatru by plon wydała.
OdpowiedzUsuńMyślę, że można Cię już nazwać prawdziwą poetką. Obserwuję Twoją twórczość od samego początku i widzę, że nie stoisz w miejscu. Ciągle rozwijasz swoją pasję i bardzo mi to imponuje. Trzymam kciuki, abyś kiedyś wydała swój własny tomik poezji.
OdpowiedzUsuńTacy poeci powinni wydawać tomiki, a nie pisać na blogach!
OdpowiedzUsuńDziękuję za miłe słowa :)
Usuń